emotie

Wat kan dat toch eng en heftig zijn, overspoeld worden door emotie. Tegelijkertijd is het prachtig en mooi en kunnen we niet zonder. We zijn mens en ervaren emoties de hele dag door. Van ontroerd zijn en huilen bij het zien van een mooie film, tot het aanschouwen van de geboorte en het opgroeien van onze kinderen, als ook geconfronteerd worden met heftige emoties zoals boosheid en verdriet. Emotie is zo krachtig dat het ons beroerd, keer op keer. Waar het ook over gaat.

Iedere keer als we door een emotie heen gaan, brengt dat iets teweeg in ons systeem en laat het ons iets ervaren waardoor we weten welke kant we op willen. Soms is dat net doen alsof het niet gebeurd is door emotie in te slikken omdat het te veel is, of even niet uitkomt, tot het willen van meer, meer, meer. Zoals bij het ervaren van liefde op wat voor niveau dan ook. Hierdoor kan emotie ook verslavend werken. Gelukkig is ons systeem maar een beperkte tijd in staat om met langdurige emotie om te gaan. Voorbeelden hiervan zijn stress, maar ook verliefdheid. De aanmaak van hormonen om dit te ervaren is maar beperkt en op een gegeven moment ‘stopt’ het vanzelf.  Of het nou goedschiks of kwaadschiks is. Ons lichaam is maar zo lang in staat het bepaalde hormoon aan te maken voordat het ‘automatisch’ STOP zegt met alle gevolgen van dien.

Hoe ervaar jij emoties? Ben jij in staat tijdig je grenzen aan te geven om je lichaam en geest te bewaken of wals je dwars over je eigen grenzen heen door anderen te pleasen terwijl je voelt dat je aan je tax zit. Of ben je iemand die nog meer gaat nemen van dat bepaalde eten of drinken wetend dat het niet lekker aanvoelt nadat je het hebt verorberd. Misschien kun je die ene persoon van wie je zoveel houdt niet loslaten ook al besef je dat het beter voor je zou zijn als je dit wel zou doen. Onze drijfveren om iets wel of niet te doen zijn zo bepalend voor onze gemoedstoestand en staat van zijn, dat deze eerst onder de loep mogen worden genomen voordat we een beslissing kunnen nemen over wat wel en niet fijn is om te ervaren.

Soms is het nieuwe een beangstigend idee. Wie kent het niet. Maar blijf je dan hangen in het oude, ook al voelt het niet oke, maar het lijkt  nou eenmaal veiliger. Of ben je toch in staat los te laten zodat het je nieuwe perspectieven kan bieden en je de weg wijst naar andere richtingen.

Zelf herken ik al het bovenstaande. Van blijven hangen in dingen, tot teveel eten en drinken en toch doorgaan met iets ook al weet en voel ik dat het niet goed voor me is. Vaak heb ik zelfs gedacht dat ik het juist meer moest beleven dan anderen zodat ik mijn clienten hierdoor nog beter begreep. Wat een geweldig excuus niet? Ergens is dat ook zo, want dat gedrag heeft me talloze inzichten gebracht waardoor ik veel mensen heb kunnen ondersteunen, juist door de herkenning en erkenning van hun verhaal. Aan de andere kant helemaal niet, want ik ben er ook achter gekomen dat dit te maken heeft met het zo hard beoordelen en straffen van mezelf (want ik zou toch inmiddels al beter moeten weten) dat ik voor het gemak vergeet dat ik ook met liefde naar mijn eigen gedrag mag kijken en er niet meteen een oordeel op hoef te hebben.  Iets dat resulteerde in het verdwijnen van mijn hand in een zak chips of koektrommel. Ach; morgen begin ik echt denk ik dan.. Tja. Waarmee eigenlijk? Met mezelf minder hard straffen? Of met gezonder eten en beter leven? Minder oordelen, dat zou beter zijn. Maar hoe doe je dat. Dealen of verzuipen. Ervaren of wegstoppen. Allemaal heeft het nut en functie, maar wanneer bezwijk je nu spreekwoordelijk voor jezelf voordat je je fysieke lichaam een handje meehelpt en vanzelf de stop erop gooit. 

Als ik een tip zou mogen geven dan is het dat ik probeer, ook al lukt het niet altijd meteen, erover te blijven praten. Met lieve vrienden en vriendinnen, met mijn partner, met een therapeut of coach en met mijn notitieblok. Het uitspreken of opschrijven van mijn emotie en verhaal maakt concreet en helder waar de crux zit, en zorgt dat ik er niet meer onderuit kom want het is nou eenmaal gezegd of geschreven dus de energie zorgt automatisch voor de volgende stap of inzicht. Zo werkt dat wel kan ik inmiddels beamen. Dat is niet altijd leuk en gewenst maar lucht wel ontzettend op en zorgt voor een verminderde hang naar vluchtgedrag en verleidingen die zogenaamd troostend werken. Daarnaast blijft het iedere keer weer zoeken, voelen en ‘fine tunen’ wat wel en niet passend is. Wat eerst een oplossing was, hoeft het vandaag niet meer te zijn. Je lichaam en energie geeft de juiste richting wel aan zodra je jezelf concentreert. Dan nog doen.. Dat blijft een tweede, maar die wordt steeds makkelijker zodra je fouten mag maken van jezelf en het niet allemaal maar in 1 keer goed hoeft te doen. Het mag ook pas na een tweede, derde, vierde of vijfde keer lukken. Toch?!

En verder? Leef je leven. Vooral met al die emoties. Het geeft ons drive, houvast, verrukking, liefde en verdriet. Zonder dit alles zijn we stacato, emotieloos en vlak en zouden we niet eens weten hoe het voelt om gelukkig of onzeker te zijn. Zitten we ons zelf in de weg.  En dat zou zonde zijn.

Hartgroet, Hanneke